De Cassini-Huygens missie

[sparky]

Ruimtesonde Cassini bereikt 'waakhond' van Saturnus

AMSTERDAM - De Europees-Amerikaanse ruimtesonde Cassini passeert vrijdag Phoebe, de eerste maan van Saturnus, en betreedt daarmee de nabije omgeving van de op een na grootste planeet uit ons zonnestelsel. Dat heeft de Europese ruimtevaartorganisatie ESA donderdag gemeld.

Cassini scheert op tweeduizend kilometer afstand langs Phoebe, de 'waakhond' van Saturnus. De geringe afstand biedt de kans om de maan grondiger dan ooit te onderzoeken met camera's, spectrometers en radar. De maan heeft een diameter van slechts 220 kilometer en is in tegenstelling tot de andere manen van de geringde planeet donker van kleur. Wetenschappers leiden daaruit af dat het kleine hemellichaam waarschijnlijk een door Saturnus ingevangen object is, afkomstig uit de Kuipergordel, een verzameling van miljarden kometen en ijsdwergen ver voorbij de baan van de planeet Neptunus.

Met de waarnemingen van Cassini hoopt men de herkomst van Phoebe te verklaren. Cassini bevindt zich momenteel 1,49 miljard kilometer van de aarde en vliegt met toenemende snelheid op Saturnus af. Op 1 juli remt de sonde af om in een baan rond Saturnus te geraken.

bron: nu.nl

[the eagle]

Nieuwste foto van de Cassini sonde.
De Cassini sonde nadert Saturnus nu zeer snel, zijn eerste doel is het observeren van de maan Phoebe waar hij over 2 dagen zal aankomen. Nu laat hij alvast een mooie foto van de maan zien.

De kleine mysterieuze maan Phoebe heeft een diameter van maar 220 kilometer, dit is dus vrij klein. De onderstaande foto is gemaakt tussen 4 en 7 juni. De afstand op de meest linkse foto was 4,1 miljoen kilometer en deze heeft een resolutie van 25 meter per pixel. De foto helemaal rechts is genomen op een afstand van 2,5 miljoen kilometer. Hier is de resolutie 15 kilometer per pixel.


De maan Phoebe, foto gemaakt door de Cassini sonde op 4 juni 2004.

Op de foto is te zien dat het oppervlakte van de maan bestaat uit vele bergen. Dit zie je doordat er op de foto vele donkere en lichte vlekken zitten. De foto die nu gemaakt is, is de mooiste tot nu toe. De vorige foto was in 1981 gemaakt door de Voyager 2.

Op 11 juni zal de Cassini bij de maan Phoebe aankomen, hij zal dan op een afstand van ongeveer 2000 kilometer langs de planeet vliegen. Ook dan zal hij foto’s maken. Doordat de afstand dan veel kleiner is zullen dit foto’s worden met een resolutie van 10 meter per pixel of zelfs nog minder. Dit betekent dat er vele details naar boven zullen komen. Kortom een spannende dag dus.

Bron : Cassini-Huygens

[harbosma]

Wat informatie over Saturnus' maan Phoebe (bron: Wikipedia NL)

Phoebe is een maan van Saturnus. Phoebe was meer dan 100 jaar lang de verst verwijderde bekende maan van Saturnus, totdat er in 2000 enkele kleine manen ontdekt werden. Phoebe is bijna 4 keer verder verwijderd van Saturnus dan de voorgaand verste maan van redelijke grootte (Iapetus), en een stuk groter dan de andere manen in banen op vergelijkbare afstand. De maan is ontdekt in 1898 door William Henry Pickering.

De meeste manen van Saturnus hebben een heldere oppervlakte, maar Phoebe is, met een weerkaatsingsvermogen van 0,06, erg donker. Alle manen van Saturnus behalve Phoebe en Iapetus hebben een baan die in het vlak van de evenaar van Saturnus ligt. De baan van Phoebe is een omgekeerde baan, onder een hoek van bijna 175 °. De baan is ook zeer excentrisch. Het vlak van de baan ligt veel dichter bij het vlak van het zonnestelsel dan dat van Saturnus. Phoebe is ook afwijkend in dat de maan niet in dezelfde richting draait als Saturnus, zoals alle andere manen behalve Hyperion.

Al deze kenmerken zijn aanwijzingen dat de maan een gevangen astroïde is, met een samenstelling die niet is veranderd sinds de vorming in de buitenste regionen van het zonnestelsel. Het lijkt op de koolstofhoudende astroïden, die chemisch zeer primitief zijn en waarschijnlijk bestaan uit de originele vaste stoffen die uit de zonnenevel zijn gecondenseerd. Omdat deze zo klein zijn zijn deze nooit voldoende verhit om van chemische samenstelling te veranderen. Als dit het geval is dan is Phoebe het eerste object dat van dichtbij genoeg is gefotografeerd om de vorm en oppervlakte te kunnen onderscheiden. Sommige wetenschappers vermoeden dat Phoebe een gevangen Centaur is.

Materiaal dat van Phoebe's oppervlak is gestoten door microscopische inslagen van meteoren is mogelijk verantwoordelijk voor de donkere oppervlakte van Hyperion en het voorste halfrond van Iapetus.

Het Cassini-Huygens ruimtevaartuig zal Phoebe tot op een afstand van enkele duizenden kilometers naderen op 11 juni 2004.


Ontdekking
Ontdekt door William Henry Pickering
Ontdekt in 1898

Baankenmerken
Straal gemiddelde omloop:     12.952.000 km
Omloopsnelheid:                     550d 11u 31m
Natuurkundige kenmerken
Gemiddelde diameter:             220 km
Massa:                                    7,2×1018 kg
Gemiddelde dichtheid:            2,3 g/cm3
Oppervlakte zwaartekracht:   0,039m/s2
Omwentelingstijd:                  9u 30m
Weerkaatsingsvermogen:      0,06
Atmosfeer:                              geen

[nilez]

bron: http://www.seti-nl.org/


Vroege foto's van de eerste verkenning van Saturnus' maan Phoebe gaven al meer details van het pokdalige uiterlijk van deze maan dan ooit bekend waren, en geven wetenschappers te denken over de geschiedenis van deze maan. Deze foto's zijn echter pas een klein voorschot op wat er nog te verwachten is. De hoge-resolutie foto's zullen nog zo'n 10 maal zoveel details onthullen als de grote foto die hieronder gelinkt staat.

Phoebe has revealed itself to be a rugged, heavily cratered body, with overlapping craters of varying sizes. This morphology suggests an old surface. There are apparently many craters smaller than 1 km, indicating that projectiles probably smaller than 100 meters once pummeled Phoebe. Whether these objects were cometary or asteroidal in origin, or were the debris that resulted from impacts on other bodies within the Saturn system, is hotly debated. There is also variation in surface brightness across the body.

In the first image (at left) in which Phoebe looks somewhat like a sideways skull, the large crater near the bottom displays a complex and rugged interior. The lower right hand part of Phoebe appears to be covered by bright wispy material.

The second, higher resolution image further reveals the moon's battered surface, including a crater near the right hand edge with bright rays that extend outward from its center. This suggests that dark material coats the outside. Features reminiscent of those seen on the Martian moon Phobos -- such as linear grooves--are faintly visible in the upper part of this image. There are suggestions of linear ridges or grooves and of chains of craters, perhaps radial to a large crater just hidden on the un-illuminated region in the upper left.

Left to right, the two views were obtained at phase, or Sun-Phoebe-spacecraft, angles of approximately 86 degrees, and from distances ranging from 143,068 kilometers (88,918 miles) to 77,441 kilometers (48, 130 miles); for reference, Cassini's closest approach to Phoebe was approximately 2,068 kilometers (1,285 miles). The image scale ranges from 0.86 to 0.46 kilometers (0.53 to 0.29 miles) per pixel. No enhancement of any kind has been performed on the images.

The Cassini-Huygens mission is a cooperative project of NASA, the European Space Agency and the Italian Space Agency. The Jet Propulsion Laboratory, a division of the California Institute of Technology in Pasadena, manages the Cassini-Huygens mission for NASA's Office of Space Science, Washington, D.C. The Cassini orbiter and its two onboard cameras were designed, developed and assembled at JPL. The imaging team is based at the Space Science Institute, Boulder, Colo.

 

[harbosma]

Cassini's onderzoek naar Saturnus en haar manen

Na een zevenjaar durende reis, afgelegd over 3,5 biljoen kilometer, zal de Cassini sonde de komende vier jaar gebruiken om Saturnus en haar omringende manen te onderzoeken.

Maar voordat het gruwelijk dure gevaarte aan zijn werk kan beginnen deze zomer, moet het eerst nog flink wat omstandigheden overleven. Het zal zich een weg moeten banen door de ringen van Saturnus, die bestaan uit ijs en stof, om zich daarna te nestelen in de baan om Saturnus. Onderzoekers en bouwkundigen hebben een pad uitgezocht wat de kans op schade moet beperken tot een minimum, maar een botsing met zelfs de kleinste deeltjes kan al een fatale schade betekenen en de missie tot een einde brengen.

“Ons vertrouwen in het vaartuig is zeer hoog”, aldus een Robert Mitchell, een van de belangrijke mensen bij NASA’s Cassini project. “Maar na dit gezegd te hebben, zal ik toch beter slapen als Cassini zich daadwerkelijk in zijn baan rondom Saturnus bevindt”.

Wat Mitchell eigenlijk al de hele tijd ’s nachts wakker houdt is het 96 minuten lang branden van de hoofdaandrijving van Cassini. Dat gegeven staat gepland voor 30 juni om 22:36 plaatselijke tijd bij de NASA. De bedoeling hiervan is om Cassini af te remmen zodat de zwaartekracht van Saturnus zijn werk kan doen, en Cassini in zijn baan rondom de op een na grootste planeet van ons zonnestelsel zal brengen.

NASA heeft maar een kans om te slagen hierin. “Als het niet goed gaat, dan zullen we een ‘flyby’ hebben en dat is niet de bedoeling”, aldus Mitchell.

Een uitgebreidere Engelse versie hiervan is te lezen op de bron.

Bron : Space.com

[sparky]

Ruimtesonde verstuurt eerste beelden van ringen Saturnus

bron: nu.nl

PASADENA/NOORDWIJK - De Amerikaans-Europese ruimtesonde Cassini-Huygens heeft donderdag de eerste beelden van de ringen van Saturnus naar de aarde gezonden. Dat meldden de ruimtevaartorganisaties NASA en ESA donderdag tijdens een persconferentie.

De onderzoekers van NASA en ESA toonden zich opgewonden over de kwaliteit van de zwart-witfoto's, die al een behoorlijk gedetailleerd beeld laten zien van de mysterieuze ringen van Saturnus. Ook Pan, de binnenste maan van Saturnus, is te zien op de beelden.

Perfect
De Cassini-Huygens kwam donderdagochtend in een baan om Saturnus. Volgens de 'vluchtleiding' is de ruimtesonde, zeven jaar na zijn lancering, in perfecte staat bij zijn reisdoel aangekomen.

De sonde vloog zonder problemen door de ringen van de op een na grootste planeet van ons zonnestelsel. Vervolgens werd de stuwmotor geactiveerd om het vaartuig in een baan rond de planeet te brengen.

Saturnus
De 3,4 miljard dollar kostende en circa 5400 kilo wegende Cassini-Huygens is een samenwerkingsproject van NASA en ESA. De door de Amerikanen gebouwde satelliet Cassini concentreert zich op Saturnus.

De komende vier jaar trekt de satelliet 76 banen om de planeet om metingen te verrichten. Twee camera's gaan 300.000 foto's van Saturnus, zijn ringen en manen maken. Het is voor het eerst sinds de jaren tachtig, toen ruimtevaartuigen langsscheerden, dat de planeet weer van nabij wordt bekeken.

Huygens
De sonde Huygens wordt op 25 december losgekoppeld van Cassini, waarna het apparaat zal neerdalen in de atmosfeer van Titan. De grootste van de 31 manen van Saturnus werd ontdekt door de 17e-eeuwse Nederlandse astronoom Christiaan Huygens.

Titan is voor onderzoekers zo interessant omdat hij een atmosfeer heeft. Bovendien bestaat die luchtlaag voornamelijk uit stikstof net als op de aarde. Titan staat echter veel verder verwijderd van de zon dan de aarde. Wetenschappers verwachten daarom een "diepvriesversie" van onze oeratmosfeer aan te treffen.

Plutonium
Het Cassini-Huygens-project was omstreden. Milieugroeperingen hoopten in 1997 de lancering via de rechter te kunnen verbieden, omdat Cassini-Huygens ruim 32 kilo plutonium bij zich heeft. Zij vreesden een ramp als het plutonium, dat wordt gebruikt voor de stroomvoorziening, bij een mislukte lancering zou vrijkomen.

De rechter stelde hen in het ongelijk en liet de wetenschappelijke waarde van de missie prevaleren. Volgens NASA vormde het radioactieve plutonium geen bedreiging. Het ruimtevaartbureau schatte de kans op het ontsnappen van het plutonium op een op een miljoen.

[sparky]

Extra info van ESA (in het Nederlands) http://www.esa.int/esaCP/SEMGUH25WVD_Netherlands_0.html

Extra info van Nasa:
http://www.nasa.gov/mission_pages/cassini/main/index.html
of:
http://www.nasa.gov/externalflash/cassini/indexmain.html  (flash site)

[harbosma]

Titan's surface revealed


 
5 July 2004
Piercing the layer of smog enshrouding Titan, these images from the NASA/ESA/ASI Cassini-Huygens spacecraft reveal an exotic surface covered with a variety of materials in the southern hemisphere.

Using near-infrared light, these images taken by the visual and infrared mapping spectrometer reveal the surface with unusual clarity. This colour image shows a false-colour combination of three previous images taken with different colour filters.
The yellow areas correspond to the hydrocarbon-rich regions, while the green areas are the icier regions. Here, the methane cloud appears white, as it is bright in all three wavelengths. A circular feature that may be a crater is visible in the north. 


Infrared views of the surface at three wavelengths


Bron: http://www.esa.int/SPECIALS/Cassini-Huygens/SEMRYPL26WD_0.html

[harbosma]

Een artikel (In de ban van Saturnus), geschreven door Govert Schilling:

http://www.allesoversterrenkunde.nl/cgi-bin/scripts/db.cgi?db=default&uid=default&ID=207&ww=1&view_records=1

[harbosma]

Ik heb de twee onderwerpen die over de Cassini-Huygens missie gaan hier samengevoegd, ze zijn erg aan elkaar verwant en het is zo overzichtelijker 

[Peter]

Cassini-Huygens ontdekt twee nieuwe manen van Saturnus

^bron:nu.nl

WASHINGTON - De Amerikaanse-Europese ruimtesonde Cassini-Huygens heeft twee nieuwe manen ontdekt van de planeet Saturnus. Dat deelde de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA maandag mee.

Beide planeten hebben een doorsnede van 3 tot 4 kilometer. De kleinste van de tot dusver bekende 31 manen van Saturnus, heeft een doorsnede van zeker 20 kilometer.

Cassini-Huygens kwam op 1 juli na een reis van zeven jaar aan in een baan om de planeet Saturnus.

[Robert]

Nieuwe ring rond Saturnus ontdekt

Britse wetenschappers hebben dankzij de Amerikaans-Europese sonde Cassini-Huygens een nieuwe ring rond Saturnus ontdekt.
Zo is gisteren door professor Carl Murray van de Universiteit van Londen op een conferentie in het Engelse Exeter gezegd.

Bij het bestuderen van ring F stootte Murray naar eigen zeggen op een nieuwe dunne ring van materie. De nieuwe ring bevindt zich kortbij de Saturnusmaan Atlas, één van de kleinste natuurlijke satellieten rond de tweede grootste planeet van ons zonnestelsel.
De ring zou 300 km breed zijn, en zich tussen ring A en F bevinden. Bovendien zouden Britse vorsers twee nieuwe maantjes rond de gasgigant hebben gevonden, waardoor Saturnus, indien het om één object zou gaan, over minstens 34 natuurlijke satellieten zou beschikken.
De Cassini-Huygens is in juni in een baan rond Saturnus gekomen, na een reis van zeven jaar.

^{bron: gazet van Antwerpen}

[harbosma]

[size=14]De Atlas ring[/size]

De Cassini heeft een nieuwe ring met materiaal ontdekt, genoemd S/2004 1 R. Deze ring ligt ongeveer in de baan van de Saturnusmaan Atlas. De ring bevind zich tussen de A-ring en de F ring. De nieuwe ring wordt ook wel de Atlas ring genoemd.
De Afbeelding is genomen door de groothoekcamera, aanboord van de Cassini op 1 juli 2004.
Het gebied van de A-ring tot de F-ring beslaat zo'n 3.500 kilometer. De foto is bewerkt om de aanwezigheid van ijl ringmateriaal te laten zien, vlak achter de rand van de A-ring en in de omloopbaan van Atlas (aangegeven door de rode lijn in de rechter afbeelding). De maat Prometeus (102 km in diameter) kan vlakij de F-ring worden gezien, links onderin.
De Cassini-Huygens missie is een samenwerkend project van NASA, ESA en de Italiaanse ruimte agentschap (ISA). De Jet Propulsion Laboratory (JPL), een divisie van het Instituut voor Technologie in Californië, leidt de Cassini-Huygens missie voor de Science Mission Directorate van de NASA in Washington. De Cassini ruimtesonde en de camera's zijn ontworpen, ontwikkeld en gebouwd door de JPL. Het fotografie-team zetelt in het Instituut voor Ruimte-Onderzoek in Boulder, Colorado.

[harbosma]

Prachtige kleuren en schaduwen
16 september 2004

De vaag ‘gebaande’ atmosfeer van Saturnus is veelzijdig gekleurd en haar ringen kruisen hun eigen schaduw. Deze foto, in natuurgetrouwe kleuren is genomen met de klein hoek camera van de ruimtesonde Cassini, die sinds 1 juli in een baan om Saturnus cirkelt. De schaal op de foto is zo’n 46 kilometer per pixel.

Saturnus en haar ringen zouden bijna de afstand van de Aarde en de maan opvullen. Ondanks de ringen zeer breed zijn, zijn ze zeer dun in dikte: slechts een paar meter. Op sommige plekken zijn ze zeer transparant, waardoor de ringen niet allemaal even duidelijk te zien zijn. Op deze foto kunnen we door de C-ring zien, die zich het dichtst bij Saturnus bevindt, en door de ‘Cassini divisie’, de 4.800 kilometer bede kloof die boven in zichtbaar is. Deze kloof scheidt de dikke B-ring van de A-ring. De Saturnus-atmosfeer die zichtbaar is door deze kloof is donkerder en blauwer dan de rest, door de verspreiding van blauwe golflengtes door het bovenste, wolkvrije, deel van de atmosfeer.

De verschillende kleuren in de Saturnus-atmosfeer worden verklaard door deeltjes in de atmosfeer, waarvan de samenstelling nog niet is bepaald.

Vertaald van: http://saturn.jpl.nasa.gov/cgi-bin/gs2.cgi?path=../multimedia/images/rings/images/PIA06114.jpg&type=image

[harbosma]

Hoeder van de F ring
21 september 2004

Saturnus’ maan Prometheus is gespot vlakbij de binnenste rand van de F-ring. Prometheus heeft een diameter van 102 kilometer. Op de foto zijn duidelijk samenklonteringen te zien in de F-ring. De maan is gefotografeerd met een close-up opname van de F-ring door de kleine hoek camera van de Cassini ruimte sonde op 5 augustus 2004 en een afstand van 8.2 miljoen kilometer van Saturnus. Er is gebruik gemaakt van een filter voor groen licht. De schaal van de opname in volledige resolutie is 49 kilometer per pixel.

[harbosma]

De afgelopen twee jaar zijn er drie nieuwe manen ontdekt. Het gaat om kleine maantjes met een beperkte diameter. De maantjes hebben vooralsnog geen naam, maar wel een tijdelijke aanduiding.

Eén maan (S/2003 S1) is ontdekt door Scott S. Sheppard and David C. Jewitt van het Instituut voor Astronomie, Universiteit van Hawaï. Deze heeft een diameter van 8 kilometer. Dit is een onregelmatige satelliet, waarvan Saturnus er nu 14 heeft, met een sterk excentrische baan en die tegen de rotatierichting van de planeet in draait.

Twee nieuwe manen zijn ontdekt door de Cassini-Huygens missie: S/2004 S1 en S/2004 S2.

De maan S/2004 S1 staat op een afstand van grofweg 194.000 kilometer van het midden van Saturnus, waardoor hij tussen de omloopbanen van de manen Mimas en Enceladus staat. De maan is slechts 3 kilometer in doorsnee. Het kan zijn dat deze ook voorkomt op één enkele foto van een object genomen door de ruimtesonde Voyager van 23 jaar geleden, die toen de naam S/1981 S14 had. S/2004 S1 is samen met S/2004 S2 ontdekt in juni 2004.

De maan S/2004 S2 staat op een afstand van grofweg 211.000 kilometer van het midden van Saturnus. Ook deze bevindt zich tussen de omloopbanen van Mimas en Enceladus. De maan heeft een diameter van slechts 4 kilometer. S/2004 S2 is samen met S/2004 S1 ontdekt in juni 2004.

Door deze recente ontdekkingen staat het totaal aantal Saturnusmanen nu op 33.


S/2003 S1

[harbosma]

Enceladus in ultraviolet
23 september 2004

Hieronder is een foto te zien van de zuidpool van Saturnus, met op de achtergrond de verre, ijzige maan Enceladus. Deze foto is door de Cassini gemaakt op 28 juli 2004. De planeet zelf laat duidelijke structuren in de atmosfeer. Dit wordt veroorzaakt door de verspreiding van licht door bepaalde gasmoleculen in de atmosfeer. De maan Eceladus is 499 kilometer in diameter.

Deze opname is genomen door de klein hoek camera aanboord van de Cassini ruimtesonde, op een afstand van 7,4 miljoen kilometer van Saturnus. Er is gebruikgemaakt van een filter, die gevoelig is voor ultraviolet licht. De schaal van de foto is 44 kilometer per pixel van Saturnus.

Bron: NASA/JPL/Space Science Institute

[harbosma]

Hyperion gespot.
29-09-04

Cassini heeft deze foto gemaakt van de maan Hyperion, die chaotisch in een baan om moederplaneet Saturnus tuimelt. Hyperion is een zwaar gekraterde maan. Op deze foto is een donkere vlek te zien, die waarschijnlijk een van de vele grote kraters is. De diameter van Hyperion is 266 kilometer.

Deze foto is genomen in zichtbaar licht, met de klein hoek camera aanboord van de Cassini ruimtesonde op 12 september 2004. De Cassini bevond zich tijdens de opname op een afstand van 8.8 miljoen kilometer van de maan Hyperion. De schaal van de foto op volle resolutie (http://photojournal.jpl.nasa.gov/jpeg/PIA06486.jpg) is zo'n 53 kilometer per pixel. De afbeelding is 4 keer vergroot om de zichtbaarheid te verbeteren.

Bron: NASA/JPL/Space Science Institute

[harbosma]

Paarse Waas
29 Juli 2004

Omcirkeld in een paarse waas, ziet Saturnus’ maan Titan er zacht en gloeiend uit in deze valse kleurenfoto. De foto is genomen door de ruimtesonde Cassini op 3 juli 2004, een dag na de eerste passage en op een afstand van 789.000 kilometer van Titan.

De waas rondom de maan laat twee lagen zien. De buitenste laag is afstandelijk en blijkt op grote hoogte in de Titan-atmosfeer te zweven.

De foto is gemaakt met behulp van een spectrale filter, dat alleen UV doorlaat (het centrum ligt op 338 nanometer). In UV zijn de lagen namelijk het beste te zien. Dit komt doordat de wazige lagen uit kleine deeltjes bestaan, die kortere golflengten beter verstrooien dan zichtbaar licht of infrarood.

Soortgelijke afbeeldingen onthullen enkele belangrijke stappen in de formatie en evolutie van Titans wazige atmosfeerlagen. Vermoed wordt dat het proces begint op plaatsen hoger dan 400 km in de atmosfeer, methaan- en stikstofmoleculen afgebroken worden door UV-licht. De afbraakproducten vormen vermoedelijk complexere organische moleculen, die de waas rondom de planeet veroorzaken. De buitenste laag bevindt zich op een hoogte van enkele honderden kilometers en is zo’n 120 kilometer dik.

Vandaag (26-10-’04) zal de Cassini een scheervlucht maken langs Titan, op een afstand van slechts 1.200 kilometer.
NASA/JPL/Space Science Institute


Volle resolutie: http://photojournal.jpl.nasa.gov/jpeg/PIA06090.jpg

[harbosma]

Eerste close-up van Titan
26 oktober 2004

Dit is een van de dichtst bij genomen foto’s van Saturnus’ maan Titan. Het is gisteren opgenomen door de Imaging Science Subsystem, aan boord van Cassini. Toen maakte de ruimtesonde een scheervlucht langs Titan, met de kortste afstand tot de maan van slechts 1.200 kilometer, 300 maal dichterbij dan tijdens de eerste passage op 3 juli 2004.

NASA/JPL/Space Science Institute

[harbosma]

Titan in ultraviolet en infrarood
27 oktober 2004

Op deze foto is Titan in ultraviolet en infrarood te bewonderen. Het is genomen door de Imaging Science Subsystem aanboord van de Cassini ruimtesonde, op 26 oktober. De rode en groene kleuren tonen de opname van licht door methaangas in de Titan-atmosfeer. De blauwe kleur toont de ultraviolette golvlengten, die de hoge atmosfeer en de afzonderlijke 'wazige laag' erboven toont.
Titan bezit een gigantische atmosfeer, die zich honderden kilometers boven het Titan-oppervlak uitstrekt.

[Robert]

Piepschuim op Titan - Maanoppervlak vol rare vlekken

Krap een week nadat de ruimtesonde Cassini vlak langs Saturnus’ reuzenmaan Titan scheerde, weten wetenschappers nog altijd niet wat ze daar beneden eigenlijk hebben gezien. Behalve dan een honderd kilometer grote kat, een wolk die misschien is gemaakt van piepschuim en een vulkaan die gootsteenontstopper lijkt te spuiten.

Ze hadden de klus duidelijk onderschat, daar bij Nasa en zijn Europese tegenhanger ESA. Eventjes over de maan Titan vliegen, paar foto’s maken, en hop: we zouden weten of Titan eruit ziet zoals verwacht, met meren van ethaan en propaan, en wolken van methaan.
 
Maar dat pakte helemaal anders uit. Haast een week nadat de ruimtesonde Cassini Titan voor het eerst van dichtbij fotografeerde, moeten planeetonderzoekers toegeven dat het bezoek vooral vragen oproept. Het is niet helemaal duidelijk wat nu precies die donkere vlekken zijn die op het titaanse oppervlak te zien zijn. En eigenlijk ook niet wat de lichte vlekken zijn.
 
Cassini’s lichtspectrometer - een apparaat dat materialen herkent door naar hun kleur te kijken – lijkt aan te geven dat de zwarte en de witte vlakken op de foto’s zijn gemaakt van hetzelfde spul. Het feit dat het zwarte goedje radar slecht weerkaatst, duidt erop dat het misschien vloeibare meren of zeeën zijn. Maar tegelijk ziet Cassini’s camera geen weerspiegelingen. Dat geeft weer aan dat het géén vloeistof is. Bovendien lijken er in sommige stukken zwarte barsten te zitten.
 
‘Meren’, ‘wolken’ en ‘ijsvlaktes’ zijn op Titan andere begrippen dan bij ons. Op Titan is het min 179 graden Celsius. En bij die temperatuur zijn het eenvoudige organische verbindingen als methaan (CH4), ethaan (C2H6), acetyleen (C2H2) en propaan (C3H8) die bevriezen, ontdooien, verdampen in het zonnetje en daarna bij afkoeling weer neervallen als regen. Althans – zo gaat het in theorie.
 
Het was even schrikken dat de reusachtige wolkenformatie die boven de zuidpool van Titan hangt géén methaanwolk is, zoals verwacht. “Ik geloof het niet,” floepte planeetonderzoeker Chris McKay eruit toen hij dat hoorde. “Dat is net zoiets als over de aarde vliegen en ontdekken dat de wolken niet zijn gemaakt van waterdamp.”
 
Waaruit de wolk wél bestaat, is de vraag. Eén mogelijkheid is dat de wolk toch bestaat uit methaan, maar dat de moleculen in een ‘jasje’ zijn gestoken van bijvoorbeeld ethaan. Een andere optie is dat het methaan andere verbindingen heeft gevormd. “Die wolk kan bestaan uit een of andere organische polymeer, dus eigenlijk plastic deeltjes,” aldus McKay tegen Astrobiology Magazine. “Misschien is die wolk wel gemaakt van kleine bolletjes piepschuim. Wie zal het zeggen?”
 
Veel wetenschappers nemen aan dat de aarde gedurende de eerste helft van zijn bestaan sterk leek op Titan. Bij ons veranderden methaanproducerende microben de wereld in een rokerige gasplaneet. Van ongeveer 3,8 tot 2,3 miljard jaar geleden bevatte de dampkring geen zuurstof en ging de planeet gehuld in een verstikkende, oranjepaarse mist van methaan en koolstofdioxide uit de vulkanen. Vandaar de interesse in Titan, een object dat minder dan half zo groot is als de aarde en ruim een miljard kilometer van ons afstaat.
 
Niet dat er op Titan leven wordt verwacht. Daarvoor is het er te koud. Simpele organische reacties zouden er miljoenen jaren duren. En leven zoals wij dat kennen raffelt iedere seconde miljarden reacties af.
 
Toch is leven op Titan niet helemaal uitgesloten. Diep onder Titans ijskoude oppervlak zijn er waarschijnlijk oceanen van water. Misschien zijn er zelfs vulkaanmonden, van het type waaromheen op aarde wellicht het leven is ontstaan. Goed: de zee op Titan bestaat waarschijnlijk voor 15 procent uit ammoniak en is met zijn pH-waarde van elf haast net zo bijtend als gootsteenontstopper. Maar titanen vinden dat misschien lekker. Op aarde heb je bacillen die gedijen bij nog hogere pH-waarden en nog lagere temperaturen dan de min dertig graden, die de diepzee van Titan waarschijnlijk heeft.
 
De foto’s van vorige week sluiten niets uit. Zo is er zeker één vlek te zien die vermoedelijk een vulkaan is – eentje die oceaanwater spuwt, in plaats van lava. Verderop is een zwarte vlakte zichtbaar met witte ‘spaken’ erin: misschien een ijsmeer met barsten erin.
 
Dood is Titan in elk geval niet. Terwijl onze eigen maan een inert niemandsland is dat al miljarden jaren lang lijdzaam de gesel van meteoorinslagen ondergaat, zijn er op het stuk Titan dat nu is gefotografeerd geen kraters te zien. Dat moet betekenen dat Titans oppervlak zichzelf voortdurend vernieuwt, want meteorieten zijn overal. Alles duidt op een maan waar brokkelige ijsvlaktes, ijsstromen en/of dampende ethaanoceanen de dienst uitmaken.
 
De fotoreeks beslaat nog maar 1 procent van Titans koude oppervlak. Voor de komende vier jaar staan nog eens 44 nabije ontmoetingen met Titan op het programma. En dan is er januari: dan laat Cassini de verkenner Huygens los. Het wokvormige toestel zal door de dikke atmosfeer van Titan afdalen aan een parachute, onderweg elfhonderd foto’s schieten en de samenstelling van Titans dampkring meten. Hopelijk – maar alleen als het écht vreselijk meezit – zal de vliegende wok heelhuids landen op Titan en ter plekke nog wat metingen uitvoeren.

^{bron: noorderlicht}

[Vortexx]

Spannend! Kan haast niet wachten totdat Huygens de boel van dichtbij aan de tand gaat voelen......

[harbosma]

Storm houdt aan
10 November 2004

Deze afbeelding toont een heldere storm die in het midden van September op een plaats van één van de zeldzame Westwaarts stromende jet-winden in de Saturnus-atmosfeer. Deze stroom heeft de naam “Storm Alley” gekregen, doordat er veel activiteit gezien is in 2004.

De Foto is genomen door de Cassini ruimtesonde, met de klein hoek camera op 18 september op een afstand van 8,3 miljoen kilometer. Er is gebruikgemaakt van een filter die gevoelig is voor zichtbaar blauw licht.

NASA/JPL

[harbosma]

Het 'oog' van Rhea
22 november 2004

De Saturnus-maan Rhea laat het equivalent zien van een zwart oog op de maan. Het is een helderwitte straalkrater op het oostelijke gedeelte van de maan.

Rhea lijkt veel op onze eigen maan, maar ze is ongeveer twee maal zo klein, met een diameter van 1.528 kilometer. Rhea is de op één na grootste maan van Saturnus.

De foto is genomen in zichtbaar licht, met Cassini’s klein hoek camera op een afstand van ongeveer 1,7 miljoen kilometer van Rhea. De Cassini gaat hier weer foto’s maken, na de landing van de Huygens capsule op Titan in januari.

[harbosma]

Titan en Tethys mozaïek
23 november 2004

De ruimtesonde Cassini heeft de meest scherpe foto’s gemaakt van de twee Saturnus-manen Tethys en Titan. Dit zijn twee totaal verschillende manen: de één is sterk gekraterd, de ander heeft een dikke atmosfeer.

De foto van Titan is een mozaïekfoto, bestaande uit negen foto’s, die gemaakt zijn tijdens de laatste passage langs Titan op 26 oktober 2004. De negen foto’s zijn bewerkt om de atmosferische effecten te verminderen, om alleen het verhelderde oppervlak van de maan te tonen. Omdat de zon zich achter de Cassini sonde bevindt, is bijna de gehele schijf verlicht. Aan de onderkant zijn heldere wolken te zien, die zich boven de zuidpool bevinden.

Het heldere gedeelte aan de rechterkant nabij de equator heet de Xanadu Regio. Het is vooralsnog onbekend waarom het oppervlak daar veel helderder is dan de rest. Het feit dat Titan geen duidelijke kraters bezit, suggereert dat het oppervlak van Titan relatief jong is. Wat de exacte oorzaak is van de erosie is nog niet precies bekend.

Na de passage van Titan, maakte de Cassini sonde de foto’s voor de mozaïekfoto van Thetys. De foto’s onthulden een ware kraterwereld. De kleine, nieuwe kraters boven op de oude grote kraters wijst op een zeer oud oppervlak. Bovenin de foto zijn kloven te zien en ook langs de dag/nacht grens.

Van Thetys is bekend dat de maan een dichtheid heeft nabij die van water, wat zeer waarschijnlijk erop duidt dat de maan voornamelijk uit waterijs bestaat. Meer informatie wordt verwacht in september 2005, tijdens een scheervlucht langs Tethys.

De foto’s nodig voor de mozaïek van Tethys zijn genomen op 28 oktober 2004, op een afstand van ongeveer 256.000 kilometer.

NASA/JPL

[harbosma]

Mimas in prachtige omgeving
29 november 2004

Deze adembenemende foto is op 7 november 2004 genomen door de Cassini ruimtesonde. Het toont de eenzame maan Mimas, temidden van een prachtige omgeving.

Dit deel van de Saturnus-atmosfeer blijkt donkerder en veel blauwer te zijn, dan de warme, bruin-goud getinte atmosfeer van het zuidelijk halfrond. Dit komt door de verstrooiing van blauw licht door de bovenste wolkenvrije atmosfeer.

De helderblauwe baan vlakboven Mimas (398 kilometer in doorsnee) is geprojecteerd door zonlicht die door de Cassini-wijdte (4.800 kilometer breed) valt. De brede schaduw in het midden is de schaduw van de B-ring, die het dichtste van alle is. De Cassini-wijdte is helemaal onderin te zien, samen met de A-ring en de dunne buitenste F-ring. De A-ring is doorzichtig genoeg om, vanuit deze hoek, de dunne schaduwbanen van de binnenste C-ring te zien.

Fotos genomen in rood, groen en blauw licht zijn gecombineerd om deze kleurenfoto te tonen. De foto’s zijn gemaakt door de klein hoek camera aanboord van de Cassini en op een afstand van 3,7 miljoen kilometer van Saturnus.

NASA/JPL


Meer over Mimas

Mimas is één van de binnenste Saturnusmanen. Het is de zevende in te totale lijst van 33 manen. Mimas is ontdekt in 1789 door William Herschel. Het oppervlak is ijzig en sterk gekraterd. De maan heeft een lage dichtheid (gemiddeld 1,17 g/cm3), wat betekent dat Mimas voornamelijk uit ijs bestaat. De diameter bedraagt 392 kilometer. Omdat Mimas zeek koud is (ong. -200 C), is het mogelijk dat de inslagkraters nog dateren van de geboorte van de maan.

De Herschel krater is verrassend groot vergeleken met de grootte van de maan zelf. De krater heeft een diameter van 130 kilometer, éénderde die van Mimas zelf. De Herschel krater is 10 kilometer diep en heeft een centrale berg, bijna even hoog als de Mount Everest. De inslag veroorzaakte waarschijnlijk dat de maan bijna uiteen viel. Sporen van scheuren kunnen worden waargenomen aan de andere zijde van Mimas.

Hoewel Mimas sterk gekraterd is, is de Saturnusmaan niet overal gelijkmatig bedekt met kraters. Het grootste gedeelte is bedekt met kraters van meer dan 40 kilometer in diameter, maar in de regio van de zuidpool, ontbreken kraters met een diameter van meer dan 20 kilometer. Dit wijst erop dat één of ander proces de grotere kraters heeft verwijderd.

[harbosma]

Eerste rapportage van succesvolle Huygens-missie

   artikel van de ESA

PLACEHOLDER 17:30 Press Release SUCCESS Europe reaches new frontier - Huygens descends on Titan

14 January 2005
Today, after its seven-year journey through the Solar System on board the Cassini spacecraft, ESA’s Huygens probe has successfully descended through the atmosphere of Titan, Saturn’s largest moon.
 
The first scientific data arrived at the European Space Operations Centre (ESOC) in Darmstadt, Germany, this afternoon at CET (TO BE COMPLETED). Huygens is mankind’s first successful attempt to deliver a probe to another world so far away in the Solar System. This is a great achievement for Europe and its US partners in this ambitious international endeavour to explore Saturn.
Following its release from the Cassini mothership on 25 December 2004, Huygens reached Titan’s outer atmosphere after 20 days and a four-million-kilometre cruise. The probe started its descent through Titan’s hazy cloud layers from an altitude of about 1270 kilometres at 11:13 CET. During the next three minutes Huygens had to decelerate from 18 000 to 1400 kilometres per hour.

A sequence of parachutes then slowed down the probe to less than 300 kilometres per hour. At a height of about 160 kilometres the probe’s scientific instruments were exposed to Titan’s atmosphere. At about 120 kilometres, the main parachute was replaced by a smaller one to complete the descent, with an expected touchdown at 13:34 CET. 
 
The probe began transmitting data to Cassini four minutes into its descent and continued to transmit as long as it survived. [IF APPLICABLE, ADD: The first indication that Huygens was transmitting was obtained from the Green Bank telescope, West Virginia, USA, which picked up a faint radio signal from Huygens at 11:?? CET.] Cassini started relaying data to Earth at 16:24 CET, which were picked up by NASA’s Deep Space Network and sent to ESOC in Germany, where the scientific analysis takes place.

“Titan was always the target in the Saturn system where the need for ‘ground truth’ from a probe was critical. It is a fascinating world and we are now eagerly awaiting the scientific results,” says Prof. David Southwood, Director of ESA’s scientific programmme.

“The Huygens scientists are all delighted. This was worth the long wait,” says Dr. Jean-Pierre Lebreton, ESA Huygens Mission Manager. Huygens is expected to provide the first direct and detailed sampling of Titan’s atmospheric chemistry and the first photographs of its hidden surface, and will provide a detailed ‘weather report’.

One of the main reasons of sending Huygens to Titan is that its nitrogen atmosphere, rich in methane, and its surface may contain many chemicals of the kind that existed on the young Earth. Combined with the Cassini observations, Huygens will allow an unprecedented view of Saturn’s mysterious moon.

“Descending through Titan was a once-in-a-lifetime opportunity and today’s achievement proves that entrusting this to our European partners was the best choice,” says Alphonse Diaz, NASA Associate Administrator of Science.

The Cassini-Huygens mission is a co-operation between NASA, the European Space Agency and ASI, the Italian space agency. The Jet Propulsion Laboratory (JPL), a division of the California Institute of Technology in Pasadena, is managing the mission for NASA’s Office of Space Science, Washington. JPL designed, developed and assembled the Cassini orbiter.

“The teamwork in Europe and the USA, between scientists, industry and agencies has been extraordinary and has set the foundation for today’s enormous success,” concludes Jean-Jacques Dordain, ESA’s Director General.

[harbosma]

Update van het artikel:

Europe reaches new frontier – Huygens lands on Titan
14 January 2005

ESA PR 03-2005. Today, after its seven-year journey through the Solar System on board the Cassini spacecraft, ESA’s Huygens probe has successfully descended through the atmosphere of Titan, Saturn’s largest moon, and safely landed on its surface.
 
The first scientific data arrived at the European Space Operations Centre (ESOC) in Darmstadt, Germany, this afternoon at 17:19 CET. Huygens is mankind’s first successful attempt to land a probe on another a world in the outer Solar System. “This is a great achievement for Europe and its US partners in this ambitious international endeavour to explore the Saturnian system,” said Jean-Jacques Dordain, ESA’s Director General.
Following its release from the Cassini mothership on 25 December, Huygens reached Titan’s outer atmosphere after 20 days and a 4 million km cruise. The probe started its descent through Titan’s hazy cloud layers from an altitude of about 1270 km at 11:13 CET. During the following three minutes Huygens had to decelerate from 18 000 to 1400 km per hour.

A sequence of parachutes then slowed it down to less than 300 km per hour. At a height of about 160 km the probe’s scientific instruments were exposed to Titan’s atmosphere. At about 120 km, the main parachute was replaced by a smaller one to complete the descent, with an expected touchdown at 13:34 CET. Preliminary data indicate that the probe landed safely, likely on a solid surface.

The probe began transmitting data to Cassini four minutes into its descent and continued to transmit data after landing at least as long as Cassini was above Titan’s horizon. The certainty that Huygens was alive came already at 11:25 CET today, when the Green Bank radio telescope in West Virginia, USA, picked up a faint but unmistakable radio signal from the probe. Radio telescopes on Earth continued to receive this signal well past the expected lifetime of Huygens.

Huygens data, relayed by Cassini, were picked up by NASA’s Deep Space Network and delivered immediately to ESA’s European Space Operation Centre in Darmstadt, Germany, where the scientific analysis is currently taking place.

“Titan was always the target in the Saturn system where the need for ‘ground truth’ from a probe was critical. It is a fascinating world and we are now eagerly awaiting the scientific results,” says Professor David Southwood, Director of ESA’s scientific programmme.

“The Huygens scientists are all delighted. This was worth the long wait,” says Dr Jean-Pierre Lebreton, ESA Huygens Mission Manager. Huygens is expected to provide the first direct and detailed sampling of Titan’s atmospheric chemistry and the first photographs of its hidden surface, and will supply a detailed ‘weather report’.

One of the main reasons for sending Huygens to Titan is that its nitrogen atmosphere, rich in methane, and its surface may contain many chemicals of the kind that existed on the young Earth. Combined with the Cassini observations, Huygens will afford an unprecedented view of Saturn’s mysterious moon.

“Descending through Titan was a once-in-a-lifetime opportunity and today’s achievement proves that our partnership with ESA was an excellent one,” says Alphonso Diaz, NASA Associate Administrator of Science.

The Cassini-Huygens mission is a cooperation between NASA, the European Space Agency and ASI, the Italian space agency. The Jet Propulsion Laboratory (JPL), a division of the California Institute of Technology in Pasadena, is managing the mission for NASA’s Office of Space Science, Washington. JPL designed, developed and assembled the Cassini orbiter.

“The teamwork in Europe and the USA, between scientists, industry and agencies has been extraordinary and has set the foundation for today’s enormous success,” concludes Jean-Jacques Dordain. 

[bastheboss]

Prachtig dat die in geland. Op de radio zei een wetenschapper dat het niet om de landing ging maar als die zou landen dat het een dan een bonus aan het onderzoek zou zijn. Dit maakt die mislukte landing op mars wel weer een beetje goed. Hebben ze al aliens ontdekt 

[mansan]

Intussen is bekendgeraakt dat 50%! van de foto's niet zijn aangekomen.

Zojuist heeft de Europese ruimtevaartorganisatie ESA bekendgemaakt dat 50 procent, ofwel de helft van alle foto's van de Huygens-sonde, verloren zijn gegaan.

Eén van de twee datakanalen van het moederschip, de Cassini-sonde, dat de gegevens en foto's van de Huygens-sonde doorseint naar het grote controlecentrum in Darmstadt, Duitsland, heeft het begeven. Daardoor is waarschijnlijk de helft van alle gegevens en beelden van Huygens verloren gegaan.

Ook loopt het versturen van gegevens van de windsnelheden op Saturnus-maan Titan enige vertraging op. ''Het leek allemaal perfect te gaan, maar later blijkt toch dat enkele instrumenten het hebben begeven. Het is een tegenvaller, want ruim 200 foto's kunnen we niet meer op aarde ontvangen'', aldus een woordvoerder van ESA.

[nilez]

Das jammer, maar ze hebben gelukkig nog genoeg over om wel een tijdje bezig te zijn, dus de missie is geen mislukking.

[harbosma]

De missie is zeker een groot succes.

ESA en NASA hebben genoeg informatie om de wetenschappers een hele poos zoet te houden.

Overigens zijn de eerste "ruwe" foto's van het Titan-oppervlak al te bekijken.

Er zijn nog geen hoge resolutie afbeeldingen beschikbaar. De bovenste foto toont het Titan-oppervlak op 8 km hoogte en de onderste op 16 kilometer hoogte. Toen de huigens eenmaal door de wolken heen was, werd de Titan atmosfeer vrij helder. De foto's tonen een zeer gevarieerd landschap.

De tweede foto is een kleurenfoto van het oppervlak nadat Huygens geland is.

Tijdens de afdaling zijn er ook geluiden opgenomen.

Het volgende geluid laat de Titan winden horen tijdens het afdalen.
http://esamultimedia.esa.int/images/huygens_alien_winds_descent.mp3


Dit zijn radargeluiden. De radar signalen zijn in geluid omgezet. Het laat radar geluiden en echo's horen naarmate de Huygens sonde steeds dichter bij het oppervlak komt. Best grappig om te beluisteren.
http://esamultimedia.esa.int/images/huygens_alien_winds_descent_radar.mp3

[mansan]

Het duurt wel lang vooraleer er nieuwe foto's te voorschijn komen, of is dit normaal?

De fout ,over het niet ontvangen van 50% van de foto's, zou trouwens van menselijke aard zijn.  Dat is toch om helemaal omver te vallen.

Ben ik trouwens de enige die vind dat de ESA meer spektakel/reclame om de geslaagde landing had moeten maken.

Kwestie om de europese bevolking warm te maken voor de ruimtevaart.

[harbosma]

Als die fout inderdaad menselijk is, dan vind ik dat ze zich moeten SCHAMEN. Zoïets MAG niet en zoïets KAN gewoon niet.
Maar desalniettemin blijft er nog zat data over. Dit door het feit dat er tijdens ruimtemissies altijd een overvloed (veel meer dan eigenlijk nodig is) aan informatie verzamelen, zodat er (hopelijk) altijd wel genoeg informatie de Aarde bereikt.

Wat betreft foto's en dergelijke, het duurt meestal even voordat er nieuwe mooie foto's gepubliceerd worden. De hele zee aan data moet namelijk eerst geïnventariseerd en gecategoriseerd worden, wil men er iets mee doen. Daarnaast worden gegevens en foto's doorgaans eerst 'geraffineerd'. Zo worden eerst zogenoemde 'artefacten' (onzuiverheden) uit het beeldmateriaal gevilterd, zodat men later niet voor (onaangename) verrassingen komt te staan.

Verder ben ik het er met je over eens dat de Europese Ruimtevaartorganisatie ESA meer de aandacht van het publiek moet trekken. NASA daarnaast had (en heeft) met de website saturn.jpl.nasa.gov een prachtige site, met ook veel achtergrondinformatie. Ik vind dat ESA dit een beetje magertjes heeft gedaan, hoewel er op de ESA site ook interessant materiaal te vinden is.

Maar verder mag ik niet klagen, want de ESA heeft z'n mislukking met de Marsrover Beagle 2 zat ingehaald, met haar geweldige prestatie met de HUYGENS!!! 

[harbosma]

Huygens landt in modder

Het was niet 'plons' of 'boem', maar 'splet'. De landing van de Huygens sonde was veel zachter dan verwacht. Zeer waarschijnlijk vond de landing plaats in Titan-modder (stof/zand met vloeibaar ethaan/methaan).

De camera aan boord van Huygens, die recht naar beneden foto's nam, had allemaal 'drek' op zijn lens, wat waarschijnlijk wijst op modder.

Een tweede verrassing was dat de Huygens het zo lang uithield. Op 700 honderd meter boven het oppervlak ging er een sterke lamp aan -net zoals gepland- , die de landingsplaats moest verlichten. Deze lamp had een brandingsduur van 15 minuten, maar verbazend genoeg, brandde deze een uur later nog steeds toen de Huygens achter de horizon verdween.

Bron: www.esa.int/SPECIALS/Cassini-Huygens/

[Ed]

Huygens landt in modder

Het was niet 'plons' of 'boem', maar 'splet'. De landing van de Huygens sonde was veel zachter dan verwacht. Zeer waarschijnlijk vond de landing plaats in Titan-modder (stof/zand met vloeibaar ethaan/methaan).

De camera aan boord van Huygens, die recht naar beneden foto's nam, had allemaal 'drek' op zijn lens, wat waarschijnlijk wijst op modder.

Een tweede verrassing was dat de Huygens het zo lang uithield. Op 700 honderd meter boven het oppervlak ging er een sterke lamp aan -net zoals gepland- , die de landingsplaats moest verlichten. Deze lamp had een brandingsduur van 15 minuten, maar verbazend genoeg, brandde deze een uur later nog steeds toen de Huygens achter de horizon verdween.

Bron: www.esa.int/SPECIALS/Cassini-Huygens/

Zou dat beteken dat je met een volle tank op Titan 3000 kilometer zou kunnen rondrijden in je autootje??

[harbosma]

 

[mansan]

Waar blijven die nieuwe foto's??!!!

ESA, neem op dat gebied toch eens een voorbeeld aan de NASA.