0 Members and 1 Guest are viewing this topic.
In hun artikel stellen Kelemen en Matter nog een tweede mogelijkheid voor, in zee. Door in olivijnhoudende bodems gaten te boren, kan daar CO2 uit zeewater worden vastgelegd in een soortgelijke kettingreactie. Het lijkt er sterk op dat dit van nature ook al gebeurt bij de ‘Lost City’, een onderzees gebergte in de Atlantische Oceaan waaruit heet water omhoog spuit. Dat is geen vulkanische warmte, maar energie uit de reactie van gesteente met opgelost CO2 en water.De Amerikanen zijn niet de eersten die CO2 in mineralen willen laten verdwijnen. In Nederland is de emeritus-hoogleraar Olaf Schuiling al enige jaren bezig om de mogelijkheden van olivijn onder de aandacht te brengen. Hij vindt het artikel van Kelemen en Matter ‘een goed stuk’, al vindt hij het jammer dat ze zijn werk niet citeren.“Het warmte-effect van de omzetting berekende ik bijvoorbeeld al in 1964 in Nature, veel eerder dan het werk wat zij aanhalen. En de essentie van wat de heren voorstellen heb ik twee jaar geleden opgeschreven. Ik ben nu bezig om voor een grote Nederlandse energieproducent een praktijkaanpak te ontwikkelen.”Het is een spectaculair plan. Schuiling wil alle CO2 van een kolencentrale afvangen en dat laten reageren met een ondergronds reservoir vol olivijngruis. Met de warmte die daarbij ontstaat, kan extra elektriciteit worden gemaakt. De opbrengst van zo’n centrale zal ruim 50 procent meer zijn dan normaal, schat hij. “Terwijl de aanvoer en fragmentatie van het olivijn maar een procent of vier kost van de energie die het oplevert.”En nogmaals: olivijn is er zat op de wereld. Neem alleen al de rotsformatie in Oman: die is 350 kilometer lang, 40 kilometer breed, reikt zo’n 5 kilometer diep en bestaat voor ongeveer 30 procent uit geschikte mineralen. Meer dan genoeg om alle CO2 op te nemen die nu in de lucht zit. Maar dat is nou ook weer niet de bedoeling.
Door wetmatige natuurlijke fenomenen zijn er enorme schommelingen in de natuur.